ข้อมูลเบื้องต้น
คืนวันหนึ่งผมกลับมาจากทำงาน มาถึงบ้านประมาณสองทุ่มกลับมาก็ไม่เจอใครอยู่ในบ้าน
พอจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็จัดการลงมาล็อกบ้านเอากุญแจไปแอบที่ประจำ
ให้กับคุณพ่อที่กลับบ้านดึกเป็นคนสุดท้ายของบ้านเป็นประจำ เสร็จแล้วผมก็ขึ้นห้องนอนเวลาในตอนนี้สี่ทุ่มกว่า ในระหว่างที่กำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียง "ปัง!" ผมสดุ้งเสียงที่ได้ยินมันมาจากหน้าต่าง
ข้างล่าง ผมรู้สึกแบบนั้นจึงนึกได้ว่าคงลืมปิดแล้วโดนลมพัดกระแทกก็เลยจะลงไปปิด แต่พอจะลุกออกจากเตียงก็มีอะไรบางอย่างมากระแทกเข้าที่หลังผมดัง "ตุ๊บ!" ตกใจกระเด้งออกจากเตียงมายืนนิ่งอยู่
แป็บหนึ่งให้หายตกใจแล้วมองไปรอบห้องปรากฎว่ามองไม่เห็นอะไรเลย มองไปที่หน้าต่างก็ไม่เห็นมัน
เหมือนไฟจะดับไปทั่วเมือง ผมพยายามที่จะใช้มือควานหากำแพงในตอนนี้จับทิศทางไม่ได้เลยว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงจุดไหนของห้องตัวเองซึ่งอยู่มานาน เพราะตกใจกับเรื่องที่เจอเมื่อกี๊ พอแตะกำแพง
ได้ก็คิดว่าจะคลำหาอะไรสักอย่างที่จะบอกตัวเองได้ว่ากำลังอยู่ตรงจุดไหนของห้อง คลำคลำอยู่ก็ไปจับ
เข้ากับอะไรบางอย่างนิ่มนิ่ม สดุ้ง! เห้ย! รีบสบัดมือออกถอยหลังมาก้าวหนึ่ง ก็เหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างที่รู้สึกเหมือนกับที่มือสัมผัส สดุ้ง! เห้ย! คราวนี้ล้มลงไปนอนหงายอยู่กับพื้น ตกใจใจสั่นไม่กล้าทำอะไรต่อ ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับอาการคนโดนผีหลอก "กูโดนอะไร" ผมคิดในใจ อะไรที่มันมาโดนหลังผม ผมนอนหลับตาในใจก็ภาวนาให้ไฟมันติดเร็วๆ หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเร็วขึ้น ความ
เงียบทำให้ผมได้ยินมันเต้นอย่างชัดเจน เวลาผ่านไปสักพักก็เริ่มรู้สึกนิ่งเงียบสงัดไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
รู้สึกได้แค่เสียงของหัวใจที่เต้นอยู่ ตึก! ตึก! ตตึก! ตติก! ตึก! ตึก! ตตึก! ตตึก! ค่อยค่อยลืมตาช้าช้า
คำภาวนาได้ผลผมเริ่มเห็นแสงสว่างอ่อนๆจากภายนอก จากความมืดมิดก็กลายเป็นภาพมืดมืดเทาเทา พอจะมองเห็นสิ่งของที่ตั้งอยู่ภายในห้องบ้างแต่ไม่ชัดเจน แต่ทำให้ผมนึกออกแล้วว่าตอนนี้ตัวของ
ผมกำลังอยู่ส่วนไหนของห้อง ผมล้มลงมาอยู่ข้างเตียงตัวหันหน้าเข้าหาเตียงมองผ่านเตียงไปจะเจอหน้าต่าง มันเป็นภาพที่ผมมองเห็นชัดที่สุดในเวลานี้ แสงจากข้างนอกทำให้กล้าขยับตัว ผมลุกยืนเอื้อม
มือจะไปเปิดโคมไฟบนโต๊ะทำงานข้างหัวเตียง. ตึกตึกตึกตึกตึก หัวใจเริ่มเต้นถี่สายตาดันไปเห็นสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่ตัวผม ผมตัวแข็งมือค้างไว้ไม่กล้าขยับ อะไร! ผมคิด
ความคิดเห็น